مقدمه: آمیزه‌های سیمانی قرنهاست که بخش مهمی از نیاز بشر به ساخت سازههای مقاوم را تامین و مسیر تکاملی تحول خود را بر مبنای رفع نقائص موجود و ارتقاء خواص طی نموده اند. یکی از مهمترین معایب سازههای سیمانی، در اثر شکنندگی ناشی از تخلخل ذاتی از طریق افزودن پلیمرهای منعطف، لاستیک‌ها، قابل اصلاح است. این سازه های سیمانی هیبریدی ضمن ارتقاء انعطاف‌پذیری میتواند با جایگزینی بخشی از ذرات معدنی مورد استفاده علاوه بر کاهش مصرف منابع طبیعی از طریق بکارگیری مواد آلاینده محیط زیست، لاستیک فرسوده، در بهبود شرایط زیست محیطی نیز موثر واقع شوند. افزودن پودر لاستیک به زمینه سیمانی علاوه بر بهبود چقرمگی (چکش خواری) سازه میتواند منشاء ارتقاء جذب صدا، کاهش نرخ انتقال حرارت، افزایش مقاومت سایشی، افزایش مقاومت در برابر یخ‌زدگی/ذوب و افزایش قابلیت پخش انرژي در سازه باشد. این امر، به استفاده گسترده از بتن‌های حاوی پودر لاستیک در مصالح جهت ساخت ساختمان، سد، تونل، سنگفرش، انواع زیرساخت و دیواره سالنهای بزرگ همچون سینما منجر شده است ]۱[. اما لاستیک‌ها معمولا موادی آبگریز و در زمینه سیمانی نوعا آبدوست بدلیل تمایز ماهیت منشاء تضعیف استحکام فصل مشترک و نتیجتا سازه کامپوزیتی هیبریدی خواهند گردید. بعبارت دیگر، با افزودن پودر لاستیک به زمینه سیمانی معمولا استحکام فشاری سازه حدود ۵۰ درصد افت می‌کند. برای رفع این نقیصه از روشهای مختلف: پوشش دهی ذرات لاستیکی با رزین‌های آبدوست، بکارگیری عامل اتصال دوگانه در فصل مشترک و آمایش شیمیائی و یا فیزیکی پودر لاستیک استفاده میشود. از طرف دیگر، تخلخل سازههای سیمانی منشاء سهولت نفوذ آب و یونهای محلول در آن و نتیجتا تسریع تخریب سازه میباشد. افزودن ماده‌ای ناسازگار همچون پودر لاستیک از تایر ضایعاتی به زمینه سیمانی میتواند ضمن محبوس نمودن حباب هوا در توده مخلوط به تخریب ناشی از نفوذ یونهای محلول در آب شتاب دهد ]۲[. نقصان دیگر سازههای پایه سیمانی، ماهیت آبدوست سطح، جذب آب در محیطهای شرجی و تخریب زود هنگام است که معمولا با پوشش‌دهی با رنگهای آبگریز مرتفع میگردد.